Op Facebook zie ik de ene na de andere status voorbij komen met ‘ik draag boeren een warm hart toe’ etc. Best lastig vind ik dat. Als je bedenkt dat de meeste mensen naar de supermarkt gaan om vervolgens thuis te komen met de goedkoopste boodschappen.
Ppfff denkt ik, nu ik hier zo begin met schrijven. Ik wil hier zo graag over vertellen en over schrijven, maar waar begin ik? En wat zal ik schrijven?
Laat ik dan beginnen bij het moment waarmee alles begon, voor mijn gevoel als moeder. De geboorte van onze prachtige dochter. Op het moment dat ze geboren werd, begon voor mijn gevoel het grote loslaten. Ze zat niet meer veilig in mijn buik en zou ineens zomaar gedeeld worden met allerlei anderen mensen. Heel vreemd, maar onze hechting kreeg een andere vorm. Aan de ene kant begon het loslaten en aan de andere kant kwam er een nieuwe hechting. Zij moest wennen aan de wereld en aan alles wat daarbij hoort samen met het groeien het langzame proces van bewustwording. En ik moest wennen aan een baby’tje, het delen, mijn nieuwe rol en ook alle veranderingen van mijn lichaam. En terwijl we beide zo bezig waren met ons zelf te ontdekken en herontdekken hebben we elkaar ook opnieuw gevonden in dat hele proces en ontstaat er een nieuwe vorm van hechting.
Ik heb eerder een filmpje gemaakt en op Instagram in mijn story gezet, dit ging over vlees eten en dat ik ervoor kies om geen vlees te eten. In dit artikel wil ik uitleggen waarom ik denk dat een vegan dieet de oplossing is voor het herstellen van de balans op aarde. En een van de belangrijke pijlers is om de klimaatcrisis terug te dringen.
Ik vind dat, we doorslaan in alles en daardoor zorgen voor een enorme disbalans. Het vreemde vind ik dat wij mensen ons boven alles verheven voelen. De dieren en de natuur zijn ondergeschikt, dieren hebben geen ziel en we lijken soms zelfs te denken dat ze geen pijn ervaren.
Hoe komen we toch op deze ideeën? Wat maakt het dat we het normaal vinden om dieren te houden alsof het producten zijn of nog erger een stuk vlees in de stal zien staan, maar geen levend wezen? Wat maakt het dat we zo egocentrisch zijn? Altijd in alles. Dat het prima is om ze in kooien en hokjes te stoppen en om dierproeven te doen. Want er kunnen immers geen proeven op mensen gedaan worden. Ik weet dat ik nu over heel gevoelige onderwerpen schrijf en dat het als aanstootgevend kan worden ervaren dat ik het vreemd vind dat wij mensen een ander wel leed aan kunnen doen, zolang het onszelf, maar niet betreft. Let wel, ik zou ook geen mensen in kooien willen stoppen en op willen eten of proeven op mensen willen doen. Maar ik vraag me serieus wel af wat het maakt dat wij niet, (voor het gemak schrijf ik nu erg veralgemeniserend, want dit geld echt lang niet voor iedereen) meer empatisch kunnen handelen naar andere levensvormen. Ik heb nooit gedacht dat mijn katten geen ziel hebben, ik vind het zonde dat zij niet met mij kunnen communiceren in mijn taal, maar communiceren doen ze zeker wel. En in hun ogen zie ik dat er wel degelijk een ziel en een karakter in zit, iets wat ik overigens bij alle dieren zie. Om even een banaal voorbeeld te nemen, nog niet zo heel lang geleden dacht men dat te vroeg geboren baby’s geen pijn konden voelen omdat zij nog niet volledig ontwikkeld zijn en bijvoorbeeld niet konden huilen met tranen. Met alle gevolgen van dien. Deze baby’tjes kregen dus geen verdoving bij nare ingrepen, want ze zouden immers toch geen pijn voelen. Hoe bizar en niet empatisch.
Soms vind ik het best lastig om iets te posten. Ik wil niet zwaar over komen, maar omdat ik overal over nadenk kan dat zeker wel als zwaar worden ervaren.
Als ik bijvoorbeeld boodschappen doe is dat niet heel ontspannen, aan de ene kant ook weer wel omdat ik biologisch eet, en als je kiest voor biologisch eten dan is je keus aanzienlijk kleiner wat voor mij weer heel fijn is. Want ik kan echt niet tegen te veel keuze, daar krijg ik zeker stres van en mijn hoofd slaat op teelt. Ik vind het dan ook een verademing als de supermarkt lege schappen heeft door een storing. Heerlijk, best erg, ik moet dan zelfs een beetje lachen om al die mopperende mensen.
Ongeveer een jaar geleden (Kirsi was toen net drie) wilde Kirsi iets van vuilnis uit het raam gooien. Vol afschuw gilde ik; ‘nee, dat mag je echt nooit doen’ En daarmee begon natuurlijk het grenzen opzoek spel. Je wil niet razend worden, maar wel de noodzaak laten inzien dat niets in de natuur gegooid mag worden en in de prullenbak thuis hoort.
Goud, een prachtig en veelvuldig gebruikt materiaal.
Op het moment dat ik sieraden echt interessant ging vinden, vond ik goud het aller mooist. Dat goud zijn waarde behoud vond ik aantrekkelijk, maar ook de kleur en het uiterlijk van goud vind ik erg mooi. Ik vind het iets magisch hebben. Toen ik dus in het tijdschrift Quest las dat goud al zolang als de aarde bestaat, hier aanwezig is, maar niet iets is wat zich op de aarde gevormd heeft, vond ik dat uiteraard erg interessant en is me dat altijd bij gebleven.
Het heeft ook wel weer iets magisch dat het goud hier is gekomen door het stof van allerlei exploderende sterren. Want zo is het dus hier gekomen. Bij de explosie van sterren komt een bepaalde reactie vrij waaruit minuscule stofdeeltjes van goud ontstaan, dat zweeft door de ruimte en wanneer de stofdeeltjes in een zwaartekrachtveld komen tijdens het ontstaan van planeten klonteren de stofdeeltjes samen met materie die uiteindelijk een planeet vormen rond de ster waarvan zij in het zwaartekrachtveld zijn gekomen, in ons geval de zon.
O jij kleine bij
Je maakt me toch zo blij
Je zoemt van bloem tot bloem
Ik zou willen dat ik nog meer voor je zou kunnen doen
Het warme weer komt eraan. Mensen gaan vrijer en schaarser gekleed, en als vrouw word je nog makkelijker nagekeken, nageroepen of nagefloten. Het lijkt wel of iedereen meteen op zijn kop staat. Is het de temperatuur of zijn het de schaarser geklede mensen waardoor de flirts ineens om je oren vliegen en de lucht lijkt te broeien?
Wat neem je mee bij terugkomst van de vakantie? Vroeger toen ik jong was wilde ik heel graag souveniertjes. Heel lang zoeken naar het perfecte aandenken. Dat alleen al bezorgde veel plezier en later een mooi aan denken. Maar hoe graag ik ook alle herinneringen had willen vangen en hoe leuk ik het ook vond om dingen te verzamelen, uiteindelijk verbleekten de herinneringen toch en raakte ik de souveniertjes uiteindelijk beu.
En om te voorkomen dat mijn kamer helemaal dichtslibde moest ik toch regelmatig dingen weg doen en daar zaten dan ook wel eens souveniertjes bij.
Het klinkt misschien suf, maar de mooiste souveniertjes zijn uiteindelijk de dingetjes die ik zelf heb gevonden. De schelpen, de haaientanden, de oude oorlogsmunten die ik vond in een grot op de camping, een klein zilveren zwaluwtje wat ik om een beeldje had gehangen, wat ik voor mijn verjaardag had gekregen.
Afval scheiden. Wat moet waar. Het lijkt heel simpel, maar omdat veel materialen gemend worden gebruikt is het ineens niet meer zo simpel.
Wist je bijvoorbeeld dat een bonnetje niet bij het oud papier mag, omdat het papier thermische inkt bevat en het daardoor niet meer gerecycled kan worden? Ik wist dat dus niet. Ik wist wel dat het veel beter is om geen bonnetje te nemen als het niet nodig is. Ik let dus altijd goed op bij de kassa wanneer mijn boodschappen worden aangeslagen en wanneer het allemaal goed is gegaan en ik niets heb waar garantie op zit, bedank ik vriendelijk voor het bonnetje. Nog een voorbeeld, wie braaf zijn chipszakken bij het plastic gooide heeft dit helaas niet goed gedaan. Het aluminium in de chips zakken zorgt ervoor dat ook deze niet geschikt meer is om te recyclen en ook bij het rest afval hoort.
Vaderdag, Moederdag en cadeautjes, wat doe je ermee? Er zijn heel veel mensen die zeggen dat het een stom feest is. Commercieel en alleen gebaseerd op kopen.
Ik denk dat je dan voorbij gaat aan waar het werkelijk om gaat. Voor ons is het een dag om stil te staan bij elkaar en om de waardering van jou als kind voor je ouders te laten blijken en als ouder zijnde te mogen ontvangen op die dag. Andersom staat het voor mij in het teken van dankbaarheid dat ik een ouder mag zijn en dankbaarheid voor de liefde die ik van mijn ouders mag ontvangen, even stil staan bij het feit dat dit niet voor iedereen vanzelfsprekend is. We zijn vaak erg druk en gaan steeds door, maar dit soort dagen zijn mooi om even stil te staan bij elkaar, bewust de liefde te laten stromen, dankbaarheid en waardering te uiten en dat beperkt zich vaak niet alleen tot die ene dag want vaak ben je er al dagen van te voren mee bezig.
Ik merk dat mensen nog vaak denken dat wanneer kleding geproduceerd wordt in Europa, dat dit automatisch betekent dat de arbeiders niet worden uitgebuit en een eerlijk loon en goede arbeidsomstandigheden genieten. Niets is minder waar, helaas. Italië, Portugal en Turkije kennen ook grote groepen arme mensen die tegen lage lonen (niet inherent aan de levensstandaard van dat land) werken. Ook daar komen vervallen fabrieken en slechte arbeidsomstandigheden voor...
Aanbevolen Daar ben ik dan. Dat is mijn eerste gedachte als ik begin met schrijven en waarschijnlijk ook later als ik dit ga posten. Bbbrrr doodeng, dat posten, mezelf blootgeven, kwetsbaar opstellen, want dat is mijn idee over wat ik wil gaan doen in mijn blog. Heb ik de wereld iets te vertellen wat interessant genoeg is om aandacht aan te besteden? Geen idee, maar ik wil het toch proberen.
Door alle woorden die opborrelen en alle onderwerpen die ik wil “bespreken” heb ik niet eens mijn naam genoemd, ik ben Anne, op het moment dat ik dit schrijf ben ik 37 jaar, vrouw, dochter, zus en moeder van een ook op dit moment driejarig meisje. En mijn blog heet Anne droomt.
Nu kan ik al mijn artikelen en Posts gaan beginnen met ik droom, maar dat ga ik natuurlijk niet doen. Al is het wel zo dat ik droom van een wereld waarin we voor alles wat er op deze prachtige wereld leeft zorgen. Daarnaast geeft het meteen een eigenschap van mijn weer. Anne droomt staat namelijk voor de dromer in mij, de romanticus. De dromer die mijmert over idealen, dat ben ik. Uiteraard ben ik nog veel meer, maar dat is in elk geval een belangrijk onderdeel van de reden waarom ik toch mijn angst wil overwinnen en ga beginnen aan mijn al jaren in de kookpan borrelende blog.
